Paweł Mościcki
Pisarz i filozof, pracuje w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Członek redakcji kwartalnika „Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej”. Autor książek: Polityka teatru. Eseje o sztuce angażującej (2008), Godard. Pasaże (2010), Idea potencjalności. Możliwość filozofii według Giorgio Agambena (2013), My też mamy już przeszłość. Guy Debord i historia jako pole bitwy (2015), Foto-konstelacje. Wokół Marka Piaseckiego (2016), Migawki z tradycji uciśnionych (2017), Chaplin. Przewidywanie teraźniejszości (2017), Lekcje futbolu (2019), Azyl (2022) Wyższa aktualność. Studia o współczesności Dantego (2022). Jest też autorem bloga: pawelmoscicki.net.
Z Pawłem Mościckim, pisarzem i filozofem, rozmawia Rafał Górski, redaktor naczelny Tygodnika Spraw Obywatlskich.
Zróbmy więc tak: wysłuchajmy się nawzajem zamiast obszczekiwać się i porykiwać się z wrogich obozów. (…) Przestańmy porównywać Slobodana Miloszewicia z Hitlerem. Przestańmy widzieć w nim i jego żonie Mirze Markovic Makbeta i jego lady albo snuć paralele między tą parą a dyktatorem Ceausescu i jego żoną Elena. I nie używajmy już nazwy „obozów koncentracyjnych” w odniesieniu do obozów utworzonych podczas wojny secesyjnej w Jugosławii.
Peter Handke (laureat Nagrody Nobla), „Próba odpowiedzi”
Gdyby nie było protokołów i ustaleń obdukcyjnych fińskich, białoruskich i jugosłowiańskich lekarzy, to ci trzej obciążający świadkowie zdołaliby wybrnąć ze swoich kłamstw. W istocie oskarżenie musiało uznać te ustalenia obdukcyjne. Całkiem świadomie przyjęło ono te fałszywe zeznania i wykorzystało je w postępowaniu dowodowym. O co tu więc adekwatnie chodzi? Najwyraźniej o rozpaczliwą próbę, aby dowieść na sali sądowej masakry w Raczaku jako rzeczywistego wydarzenia i obciążyć nim Miloszewicia, choćby o ile nie ma się do tego adekwatnych świadków. A adekwatnych świadków nie ma się z pewnością dlatego, iż nie było żadnej masakry w Raczaku.
Germinal Civikov, „Proces Miloszewicia. Relacja obserwatora”
Jedni i drudzy działając na polityczne zamówienie, posługując się fałszywymi dowodami i przekupionymi świadkami mieli dowieść, iż „zbrodnie” Miloszewicia uzasadniały bezprawną interwencję NATO przeciwko Jugosławii, na która nie zgodziła się Rada Bezpieczeństwa ONZ.
Anna Parzymies
- Co wspólnego ma Peter Handke, laureat Literackiej Nagrody Nobla, z nielegalnymi bombardowaniami Jugosławii przez wojska NATO, które rozpoczęły się 24 marca i zakończyły 10 czerwca 1999 roku?
- Dlaczego warto przeczytać książkę „Proces Miloszewicia. Relacja obserwatora”, której autorem jest Germinal Civikov? Kim jest autor?
- Jakie są trzy największe absurdy procesu Miloszewicia, które wykazał autor?
- Kiedy Miloszewić w swoim wystąpieniu wstępnym dzień później odpowiedział na wszystkie te oskarżenia, nastąpiło gwałtowne i całkowite wstrzymanie transmisji przez wielkie stacje informacyjne, takie jak CNN i BBC – pisze Cathrin Schutz w tekście „Myśli na temat spuścizny procesu Miloszewicia”. Dlaczego proces został wyciszony przez media?
- Jakie organizacje pozarządowe, i w jaki sposób, wspierały zacieranie prawdy o procesie Miloszewicia?
- RPA oskarża Izrael o popełnienie ludobójstwa na Palestyńczykach w Gazie. Prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego wystąpił o wydanie nakazów aresztowania premiera Izraela Benjamina Netanjahu i ministra obrony Joawa Galanta za zbrodnie wojenne w Strefie Gazy. Proszę o komentarz.
- Jakiego ważnego pytania nikt jeszcze Ci nie zadał w temacie, o którym rozmawiamy? I jaka jest na nie odpowiedź?
Muzyka „Also Sprach Zarathustra – Einleitung” – Kevin MacLeod, CC BY 3.0
