Wpadła mi w ucho piosenka Jurija Wizbora (w Polsce szerzej znanego jako Martin Bormann z „Siedemnastu mgnień wiosny”) zatytułowana „Opowieść technologa Pietuchowa o jego spotkaniu z delegatami forum państw Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej, które miało miejsce 27 lipca w kawiarnio-lodziarni Gwiazdeczka o godzinie siedemnastej trzydzieści”. Głównie dlatego, iż pół wieku temu wpadła też w ucho Stanisławowi Lemowi podczas wizyty w Rosji aż tak bardzo, iż podekscytowany streszczał ją w liście do przyjaciela.
To i ja ją streszczę Wam, choć se przecież możecie kliknąć w jutubkę. Technolog Pietuchow styka się w niej z różnymi zarzutami pod adresem Rosji – iż klimat tu nie taki i iż twista tu nie tańczą.
Technolog Pietuchow ma na to wszystko mniej więcej taką samą odpowiedź: iż ale my mamy rakiety, wybudowaliśmy tamę na Jeniseju, a w kwestii baletu, to już jesteśmy najlepsi na planecie wsiej.
Ze zwrotki na zwrotkę odpowiedź jest coraz bardziej bełkotliwa, bo towarzystwo już rozpracowało „po trista” (rym do „twista!”), a potem jeszcze zalało to „szampanskim”. Co oni tam mają za „kawiarnio-lodziarnie”?
Nie wiem, kto powiedział (może też Lem?), iż z Rosją jest taki problem, iż jej kultura wytwarza fałszywe mniemanie o jej społeczeństwie. A potem człowieka czeka zdziwko, kiedy się dowie, iż Łukianienko też popiera Putina.
Z tym zastrzeżeniem zapraszam do autoironicznej piosenki Rosjanina o rosyjskiej mocarstwowości…
