Katowicki Drapacz Chmur, którego budowa została zakończona w 1934 roku, powstał w odpowiedzi na dynamiczne zmiany, jakie nastąpiły na Górnym Śląsku po podziale regionu między Polskę a Niemcy. Władze II RP, dążąc do podkreślenia nowoczesności i potencjału tych terenów, zainwestowały w innowacyjną infrastrukturę, która miała stać się symbolem siły młodego państwa. Gmach, mierzący 62 metry, idealnie oddawał te ambicje, nawiązując do architektury światowych metropolii. Dziś modernistyczna zabudowa Katowic, na czele z tym wieżowcem, wciąż zachwyca i inspiruje kolejne pokolenia.
REKLAMA
Zobacz wideo Klaudia promuje śląską godkę. Założyła "Gryfnie"
Drapacz Chmur w Katowicach. Modernizm odpowiedź na rywalizację gospodarczą
Po podziale Górnego Śląska, do którego doszło w 1922 roku, Katowice znalazły się po polskiej stronie, co zainicjowało intensywny rozwój miasta. Władze chciały uczynić region symbolem nowoczesności, nawiązując do amerykańskiego modelu urbanistycznego. Wieżowce, będące manifestacją siły i postępu, idealnie wpisywały się w te ambicje. W latach międzywojennych Katowice stały się jednym z najważniejszych ośrodków modernizmu w II Rzeczypospolitej. Południowa część śródmieścia zyskała nowoczesne osiedla, które gwałtownie zaczęły kojarzyć się z unikalnym stylem architektonicznym.
To właśnie tam powstawały gmachy o wyjątkowej formie, wyróżniające się nie tylko w kraju, ale i w całej Europie. Nowa zabudowa obejmowała różnorodne obiekty – od willi mieszkalnych, przez kościoły, po funkcjonalne budynki użyteczności publicznej. Te imponujące konstrukcje do dziś inspirują artystów i stanowią symbol modernistycznej wizji miasta. Drapacz Chmur, stworzony jako siedziba urzędu skarbowego, był dziełem wybitnych polskich inżynierów i projektantów, którzy wprowadzili w życie nowoczesne rozwiązania technologiczne. Konstrukcję oparto na nowatorskim szkielecie stalowym, co w tamtych czasach było wyjątkowo innowacyjne. Za koncept odpowiadał Stefan Bryła, a za stronę architektoniczną Tadeusz Kozłowski i Henryk Griffel. Realizacja tego przełomowego przedsięwzięcia rozpoczęła się w 1929 roku i trwała pięć lat - zakończona została w 1934 roku. Powstały wieżowiec, mierzący 62 metry, stał się najwyższą konstrukcją w kraju oraz trzecią pod względem wysokości w Europie.
Drapacz Chmur – funkcjonalizm w najlepszym wydaniu. Katowice centralnym ośrodkiem w Polsce
Katowicki Drapacz Chmur to przykład architektury funkcjonalistycznej, w której estetyka została podporządkowana praktyczności. Budynek podzielono na część mieszkalną i biurową, a najemcy mogli korzystać z licznych udogodnień, takich jak nowoczesne pralnie czy doskonale przemyślane układy apartamentów. Dzięki innowacyjnej stalowej konstrukcji projektanci stworzyli przeszklenia, które były rzadkością w tradycyjnej zabudowie. Obiekt wyróżniał się prostotą - w przeciwieństwie do luksusowych, arystokratycznych kamienic. Lokale początkowo przeznaczone były głównie dla pracowników administracji, którzy zajmowali biura w dolnych kondygnacjach wieżowca. Oferta była różnorodna – od niewielkich kawalerek, idealnych dla singli, po przestronne apartamenty o metrażu przekraczającym 100 m², zarezerwowane dla najwyższych rangą urzędników skarbowych.
W latach powojennych budynek zyskał nowych najemców, w tym przedstawicieli świata kultury. W Drapaczu Chmur zamieszkali wybitni artyści związani z Teatrem Śląskim, tacy jak Gustaw Holoubek czy Kazimierz Kutz, a także znani pisarze, między innymi Kalman Segal i Bolesław Lubosz. Gmach gwałtownie stał się wizytówką regionu i inspiracją dla przyszłych pokoleń. Wpisany w Szlak Moderny, do dziś przyciąga uwagę zarówno mieszkańców, jak i turystów. Historia tego obiektu to dowód na to, iż modernistyczna architektura, choć powstała niemal wiek temu, wciąż pozostaje aktualna i imponuje swoją wizją.
Dziękujemy, iż przeczytałaś/eś nasz artykuł.Bądź na bieżąco! Obserwuj nas w Wiadomościach Google.
