Polska podejmuje zdecydowane kroki, aby dawać dobry przykład. Przeznaczenie 4 proc. swojego PKB na obronność to nie tylko decyzja finansowa — to deklaracja intencji. Ostatnie posunięcia Polski, w tym umowa o wartości 12 mld dol. (niespełna 47 mld zł) na zakup 96 śmigłowców szturmowych Apache z USA, wraz z inwestycjami w czołgi Abrams, pociski Patriot i odrzutowce F-35, pokazują poważne zaangażowanie we wzmacnianie potencjału wojskowego.
Polska strategia obronna nie polega jedynie na zwiększaniu liczebności wojska, choć do 2035 r. planuje zwiększyć liczebność armii do 300 tys. żołnierzy. Kraj koncentruje się również na modernizacji swojego sprzętu i zwiększeniu ogólnej gotowości wojskowej. Pozyskując zaawansowane uzbrojenie i nawiązując partnerstwa z krajami takimi jak Korea Południowa, Polska pozycjonuje się jako potężna siła militarna w ramach NATO.
„Tym razem będziemy gotowi”
Podczas mojej niedawnej podróży do Warszawy zaobserwowałem, iż skutki wojny w sąsiednim kraju są tu bardzo odczuwalne. Sklepy z pamiątkami wojennymi, pełne reliktów dawnych inwazji Niemiec i Rosji, odzwierciedlają świadomość narodową głęboko ukształtowaną przez historię. Moje rozmowy z przyjaciółmi i mieszkańcami ujawniają silne poczucie niedokończonych spraw, zbiorową pamięć, która napędza obecną postawę militarną Polski. Odniosłem wyraźne wrażenie, iż Polacy czuli, iż mają rachunki do wyrównania, choć było to subtelne, nie jawne ani agresywne. Po prostu poczucie, iż „widzieliśmy to już wcześniej, ale tym razem będziemy gotowi”.
Polska armia jest w tej chwili trzecią co do wielkości w NATO, licząc 216 tys. 100 żołnierzy. Kraj poczynił znaczne inwestycje w modernizację swoich sił zbrojnych. Dzięki partnerstwu z Koreą Południową pozyskał zaawansowane systemy, takie jak czołgi K2 i haubice K9. Ten poziom zaangażowania w obronność powinien służyć za punkt odniesienia dla reszty Europy.
Francja i Wielka Brytania w tyle za Polską
Francja i Wielka Brytania, pomimo swoich znaczących zdolności militarnych, pozostają w tyle za zaangażowaniem Polski. Gdyby przeznaczyły 4 proc. PKB na obronność i poszły w ślady Polski, nie tylko zwiększyłoby to ich zdolność do ochrony własnych interesów, ale także zmniejszyłoby ich zależność od wsparcia USA. Francja, ze swoim arsenałem nuklearnym i globalnym zasięgiem wojskowym, jest szczególnie dobrze przygotowana do objęcia przywództwa.
Podobnie Wielka Brytania, zwłaszcza w erze po brexicie, ma wyjątkową okazję do ponownego zdefiniowania swojej roli na arenie światowej. Wzmocnienie armii poprzez zwiększenie wydatków na obronę wzmocniłoby jej pozycję w globalnym bezpieczeństwie. Podobnie jak wielu innych spostrzegawczych Brytyjczyków, wstrzymuję oddech w oczekiwaniu na wynik „gruntownego przeglądu brytyjskich sił zbrojnych” przeprowadzonego przez premiera Keira Starmera.
Szczyt NATO w Warszawie., fot. www.nato.int
Niemcy też muszą nadgonić
Inne kraje europejskie, takie jak Niemcy, Włochy i Hiszpania, również muszą przyspieszyć. Niemcy, ze swoją silną gospodarką, słusznie spotkały się z krytyką za niespełnianie celów NATO w zakresie wydatków. Przeznaczając więcej środków na obronę, Niemcy mogłyby odeprzeć te krytyczne argumenty i znacząco wzmocnić zbiorową siłę NATO.
Nie chodzi tu tylko o budżety wojskowe. Chodzi o zapewnienie Europie możliwości obrony w coraz bardziej nieprzewidywalnym świecie. Wojna w Ukrainie pokazała, jak ważne jest bycie przygotowanym na nagłe zagrożenia. Europa nie może już sobie pozwolić na poleganie w dużym stopniu na wsparciu z zewnątrz.
To nie opcja, a konieczność
Ponieważ tradycyjne sojusze stoją przed nowymi wyzwaniami, a globalne zagrożenia wciąż rosną, Europa musi być gotowa do obrony. Działania Polski wyznaczają nowy standard, który inni powinni naśladować. Francja, Wielka Brytania i reszta Europy muszą uznać najważniejsze znaczenie silnych sił obronnych i podjąć odpowiednie działania.
Inwestowanie w obronę nie jest opcjonalne — jest niezbędne.
