„Nasze starcie z elitami unijnymi w latach 2015–2023 przegraliśmy nie z powodu braku siły militarnej ani choćby z powodu zbyt małej siły gospodarczej, ale z powodu braku „siły miękkiej”. Polska długo nie miała żadnych instrumentów komunikowania się na zewnętrz, żadnego medium, którym docierałaby do opinii świata zachodniego, żadnego think tanku na „Zachodzie”, żadnej fundacji, żadnych renomowanych ekspertów prawnych. Nic! Poszliśmy w ten bój bez broni, hu, ha! Nie mieliśmy broni prawnej, gospodarczej, dyplomatycznej.
Co gorsza, nie wiadomo dokładnie, o co się biliśmy, o jaki cel w Europie. Polska choruje na uwiąd „woli mocy” w polityce zagranicznej, jeżeli myśli o swojej sile, o swojej władzy, to co najwyżej w regionie. Natomiast jeżeli chodzi o „Zachód”, polscy politycy (to znaczy ci, którzy chcą realizować polskie interesy) są często jak sparaliżowani, onieśmieleni. Nie wiemy, co chcemy osiągnąć poza Polską, nie mamy w Europie, na „Zachodzie” celów ofensywnych, które przyciągnęłyby do nas innych.”
Zdzislaw Krasnodębski
