Strzelec

– Kim jesteś?

– Super-strzelcem.

– Do kogo strzelasz?

– Do „separów” – chłopiec choćby nie oderwał oczu od monitora laptopa. Pokręciłem głową z niedowierzaniem, tyle treści kryło się za tak lakoniczną odpowiedzią…

Pod koniec czerwca 2015 roku, w drodze do Donbasu, zatrzymałem się w Charkowie. Pod miastem, w dawnym pionierskim ośrodku „Romaszka”, zorganizowano obóz dla uchodźców ze strefy wojny. Było ich wówczas w całej Ukrainie milion trzysta tysięcy. Uciekali przed wojną, ale i przed „nowym wspaniałym światem”, który wyklarował się w postaci tak zwanych republik ludowych. Z Doniecka, Ługańska, z frontowych miasteczek i wsi, z miejsc oddalonych o kilkanaście-kilkadziesiąt kilometrów od „linii rozgraniczenia”, wszak nie każdy nadawał się do życia w towarzystwie huku armat. W „Romaszce” mieszkało kilkaset kobiet i dzieci, adekwatnie nie sposób było znaleźć mężczyzn, szczególnie takich w sile wieku. Był to po trosze temat tabu, którego uciekinierki starały się unikać. Zapytane wprost, mówiły zwykle, iż mężowie albo nie żyli, albo zostali w Donbasie, żeby pilnować domów przed szabrownikami. Tajemnicą poliszynela było, iż w części przypadków panowie po prostu wybrali wojaczkę – bądź też wojaczka wybrała ich. Jedni strzelali po jednej, drudzy po drugiej stronie…

Grających w strzelankę chłopców było dwóch – mieli może po 10-11 lat. Wiedziałem, iż ojciec jednego z nich – tego, który „strzelał do separów” – u „separów” właśnie służył. Zdaje się, iż dobrowolnie, ale tego nie udało mi się ustalić; matka chłopca i żona „bojca” straciła cierpliwość do naszej rozmowy.

No więc strzelał dzieciak do starego, a ja zastanawiałem się, co takiego uczynił mu ten ojciec. Jakie były źródła tej przeniesionej i zsublimowanej, ale ewidentnej przecież złości.

Nie poznałem odpowiedzi, nie chcę też stawiać psychologicznych czy psychiatrycznych diagnoz. Zasmuciła mnie ta historia. Zasmucił widok z tej samej „Romaszki” – młodszych dzieciaków bawiących się plastikowym modelem czołgu. Nie mam nic przeciwko militarnym zabawkom, ale tamte szkraby miażdżyły czołgiem figurki żołnierzyków. I wcale nie idzie mi o samą makabrę, a o fakt, iż większość najmłodszych mieszkańców „Romaszki” budziła się w środku nocy z głośnym krzykiem na ustach. Nie było przy nich ojców, były równie straumatyzowane matki. Tymczasem we śnie „oni”, „tamci” – kimkolwiek byli – znów strzelali i bombardowali…

Takie naszły mnie wspomnienia na okoliczność Dnia Dziecka. Międzynarodowego święta, które rosja zainaugurowała nocnym atakiem rakietowym na Kijów. Zginęły trzy osoby, w tym pięcioletnie dziecko i dziewięciolatek. Godne obchody, wasza orcza mać…

—–

Dziękuję za lekturę i przypominam o możliwości wsparcia mojej pisarsko-publicystycznej aktywności – bez Was wszak by jej nie było. Tych, którzy wybierają opcję „sporadycznie/jednorazowo”, zachęcam do wykorzystywania mechanizmu buycoffee.to.

Osoby, które chciałyby czynić to regularnie, zapraszam na moje konto na Patronite: