Ciekawe, jak historycy z przyszłości będą nazywali bitwę, która rozegrała się w zeszłym tygodniu. Na razie mówimy o ofensywie charkowskiej – trochę bez sensu, bo zaczęło się daleko od Charkowa, a skończyło jeszcze dalej.
Z drugiej strony, mówimy o bitwie warszawskiej, choć działa się dobre 30 km od Warszawy. A Kursk jest dobre 100 kilmetrów od Prochorowki. Więc może się przyjmie?
Wygląda w każdym razie na to, iż Rosjanie wreszcie stracili inicjatywę strategiczną i nie są w stanie jej odzyskać przed jesienną słotą. Mogą już tylko bez większego powodzenia szturmować Bachmut, ale chyba już choćby najwięksi ich optymiści nie wierzą w możliwość zajęcia całego Donbasu.
Niesłychanie przyjemnie się teraz czyta i ogląda prorosyjskich komentatorów, zwłaszcza na Telegramie, gdzie są bardziej szczerzy. Niezdolność przyznania się do porażki miesza się u nich z szukaniem winnych tego, uhm, sprawnie przeprowadzonego przegrupowania.
Nawet seksualny recydywista, dwukrotnie ukarany za próbę współżycia z małolatą, proputinowski „analityk” Scott Ritter, produkujący zwykle teksty z serii „Rosja wygra”, tym razem nie wytrzymał. „Gdzie jest rosyjskie lotnictwo?” – zawołał na Telegramie.
Przecież gdyby Amerykanie zobaczyli kolumny nieprzyjacielskiego wojska, zmierzające ku ich pozycjom, unicestwiliby je z powietrza. Dlaczego Rosjanie tego nie robią, tylko opowiadają o heroicznej obronie Lymana – która w ogóle nie byłaby potrzebna, gdyby lotnictwo działało tak jak powinno?
Podobne pytania zadawali Strelkov, Wargonzo, Starshe Eddy, goście u Sołowiowa. Gdzie rosyjski wywiad? Gdzie rosyjska artyleria?
Dlaczego Zełenski może sobie swobodnie spacerować po świeżo zajętym Iziumie? Dlaczego Ukraińcy sobią robić selfiki przy przechwyconej rosyjskiej amunicji? Przecież współrzędne jej składów nie są tajemnicą dla wojsk rosyjskich?
My oczywiście znamy odpowiedź na te pytania. Brzmi mniej więcej – cyka blyat pizdets pidorodnyi bardakh. Źle dowodzona armia utonęła w bałaganie spowodowanym przez błędne decyzje Putina.
Tego Scott Ritter nigdy nie powie, bo nie może sobie pozwolić na bycie spalonym w jeszcze jednym kraju. Im wszystkim pozostaje więc tylko paniczne szukanie winnych wszędzie, tylko nie na Kremlu.
Na polu bitwy przegrali, więc nawołują do niszczenia cywilnej infrastruktury Ukrainy. Sołowiow i Simonian prześcigają się ze swoimi goścmi w wizjach zrujnowanego kraju, w którym „nie zostanie choćby jedna stacja benzynowa”.
Pomijając już, iż gdyby mieli lotnictwo zdolne do takich misji, nie byłoby ofensywy chersońskiej – zbrodnie wojenne przyśpieszają moment, w którym Rosja będzie wpisana na listę państw wspierających terroryzm. W USA to oznacza automatyczne sankcje dla wszystkich podmiotu handlującego z takim krajem.
Wtedy Rosja będzie mogła wdrażać produkcję samochodów elektrycznych we współpracy owszem, z Koreą. Ale tą drugą.
Rzucenie na front więźniów – jak to zapowiada niesławny kucharz Putina – nie rozwiąże problemu bajzlu. Takie jednostki (jak pisze Strelkov) będą większym zagrożeniem dla swoich dowódców niż dla nieprzyjaciela.
Postulowana przez niego powszechna mobilizacja też nie pomoże, bo co zdziała Volkssturm brzuchatych pięćdziesięciolatków z cukrzycą i artretyzmem w starciu z armią wyszkoloną i uzbrojoną przez NATO, broniącą swojej Ojczyzny? Rosjanie boleśnie odczuwają brak sprzętu, porzucanego w panice podczas kolejnych „udanych przegrupowań”. A i motywacja ich żołnierzy jest taka sobie – pralkę ukrać warto, ale żeby aż życie za nią oddać?
Poza zachodnimi i rosyjskimi mediami, czytam też Al Jazeerę, a gdy wydarza się coś takiego, jak szczyt strefy szanghajskiej – także media chińskie. Dominuje opinia, iż Putin przybył „z czapką w garści” i nie dostał nic poza ogólnikami. Agencja Xinhua z namaszczeniem pisała o współpracy z Uzbekistanem, Kazachstanem itd, ale nie z Rosją.
Że sojusze, która Rosja narzuciła byłym republikom radzieckim są już martwe – o tym piszą rosyjskie media, powołując się na ich bezczynność w Armenii i Tadżykistanie. Że kraje takie jak Kazachstan piwotują ku Chinom, tego nie wymyśliłem ja, to lament rosyjskiej propagandy.
Ja też ubolewam, iż dobre wiadomości przychodzą tak powoli. Ale pół roku temu nerwowo odświeżałem telefon by sprawdzić, czy Charków jeszcze się broni. Teraz sprawdzam, czy Chersoń już wyzwolony.
I czy jest już przedsprzedaż na koncert Rammsteina na stadionie olimpijskim w Kijowie.
