Pomóżmy Ukrainie!

Drodzy blogobywalcy – jak sięgnę pamięcią, nie zanudzałem was chyba jeszcze żadnym apelem o wsparcie akcji charytatywnej. Zawsze musi być jakiś pierwszy raz.

Z jakiegoś powodu tragedia Ukrainy porusza mną bardziej od wszystkich nieszczęść ostatnich lat, którymi Wam głowy nie zawracałem. Może to po prostu dlatego, iż to nasi najbliżsi sąsiedzi.

A może też dlatego, iż w 1989 startowaliśmy z tego samego poziomu. Kiedy czytam książki Serhija Żadana nie odbieram ich jako opowieści o jakimś dalekim, egzotycznym kraju – tylko jako opowieści o mojej własnej młodości.

Polska przez te ćwierć wieku dokonała ogromnego postępu. Jasne, nie wszyscy z niego korzystamy w jednakowym stopniu, ale wszyscy korzystamy. Kto uważa, iż nie korzysta wcale, niech spojrzy na Ukrainę.

Ukraińcy mieli jeszcze gorszych polityków niż my. Wiem, trudno w to uwierzyć, gdy się spogląda na posłankę P. lub posła N., ale nie ma głupszych słów od „gorzej być nie może”, bo zawsze może. Na Ukrainie gorzej niż u nas było przez ćwierć wieku.

Z winy głupoty swoich polityków ludzie spędzą tam więc zimę w miastach, które zrujnowała ta bezsensowna wojna. Nie mając dokąd ani jak uciekać. Bez prądu, bez wody bieżącej, bez jedzenia.

Pokażmy im, iż od jednego sąsiada jadą do nich ciężarówki z pomocą, a od drugiego zielone ludziki z rosyjskim uzbrojeniem, które można kupić w każdym sklepie. Pokażmy im, iż jeden kraj potrafił się rozwinąć, a drugi tylko przechlać bonanzę z chwilowo zwyżkujących cen ropy.

Polska Akcja Humanitarna przyjmuje różne formy płatności, więc nie ma to tamto, iż komuś się nie chce logować w banku a ktoś inny nie ma przy sobie karty. Proponuję przelać coś, co każdy z nas uważa za typową cenę flaszki (dla jednego dycha, dla drugiego dwie stówy) – i zamiast obalenia flaszki, wznieść toast za Ukraińców wodą z kranu.

Bo to przecież też warto celebrować, iż my w naszych miastach mamy zdatną do picia wodę w kranach. A oni często nie mają po prostu żadnej.