Prof. Strzembosz pochowany na Starych Powązkach

Prof. Adam Strzembosz spoczął w środę na Starych Powązkach w Warszawie. Prawnik, opozycjonista z czasów PRL-u, sędzia i obrońca praworządności był żegnany przez rodzinę, przyjaciół i przedstawicieli instytucji państwowych. Adam Strzembosz zmarł 10 października w wieku 95 lat. PAP

Prof. Adam Strzembosz został pochowany na Starych Powązkach w Warszawie po mszy pogrzebowej w Konkatedrze Matki Bożej Zwycięskiej. Zgodnie z wolą rodziny pogrzeb miał charakter prywatny, a nie urzędowy.

W pogrzebie uczestniczyło kilkaset osób - rodzina, przyjaciele i przedstawiciele instytucji państwowych. Wzięli w nim udział minister w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, były poseł Aleksander Hall oraz były minister sprawiedliwości Adam Bodnar.

Hołd dla legendy sądownictwa

Obecny szef Ministerstwa Sprawiedliwości Waldemar Żurek napisał na platformie X, iż Strzembosz był dla niego "uosobieniem kompromisu, który był niezbędny, by budować nowe, demokratyczne państwo". Podkreślił: "Właśnie pożegnaliśmy prof. Adama Strzembosza - legendę polskiego sądownictwa. Po 1989 roku współtworzył niezależny wymiar sprawiedliwości."

Żurek dodał: "To człowiek, który miał swoje niezmienne poglądy etyczne i moralne. A ciężko doświadczony przez czasy komuny, stał się kimś, kto chciał zakopać wszystkie podziały. Komu bardzo zależało, żeby w Polsce nie było już wojny polsko-polskiej."

Początki kariery prawniczej

Prof. Adam Strzembosz urodził się 11 września 1930 roku w Warszawie. Po maturze w 1949 roku studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując magisterium z prawa międzynarodowego w 1953 roku.

Od 1963 roku związał się z nauką, pracując w Zakładzie Kryminologii PAN, gdzie obronił doktorat w 1969 roku. Habilitację uzyskał w 1979 roku, specjalizując się w kryminologii i przestępczości nieletnich.

Kariera sędziowska i opozycja

Równolegle rozwijał karierę sędziowską - odbył aplikację sądową, był asesorem i sędzią, a w latach 1968-1981 pracował w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie. Po 1980 roku aktywnie zaangażował się w działalność Solidarności, pełniąc funkcje w strukturach związku.

Po wprowadzeniu stanu wojennego został pozbawiony stanowisk i był represjonowany. Podjął pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, obejmując kierownictwo Katedry Prawa Karnego, a w 1986 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.

Rola w transformacji ustrojowej

Od grudnia 1988 roku uczestniczył w pracach Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie i współprzewodniczył podzespołowi ds. prawa i sądów przy Okrągłym Stole. Po 1989 roku został wiceministrem sprawiedliwości, a w 1990 roku sędzią Sądu Najwyższego oraz pierwszym prezesem SN.

Od 24 marca 1994 do 24 marca 1998 roku przewodniczył Krajowej Radzie Sądownictwa. Wspierał reformę wymiaru sprawiedliwości, dążył do odbudowy autorytetu sądów i postulował samooczyszczenie środowiska sędziowskiego po okresie PRL.

Powrót do nauki i działalność publiczna

Po przejściu w stan spoczynku w 1998 roku powrócił do pracy naukowej na KUL, w 2000 roku został profesorem zwyczajnym i aktywnie działał w życiu publicznym. Opublikował liczne książki i był odznaczany najwyższymi orderami, w tym Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski i Orderem Orła Białego.

W ostatnich latach angażował się w obronę niezależności sądów, ostrzegając przed odchodzeniem od zasad państwa prawa i powrotem do autorytarnego modelu władzy. Rodzina zachęcała, by zamiast kupowania kwiatów wesprzeć Interwencyjny Ośrodek Preadopcyjny prowadzony w Otwocku przez Fundację Rodzin Adopcyjnych.

Źródła wykorzystane: "PAP" Uwaga: Ten artykuł został stworzony przy użyciu Sztucznej Inteligencji (SI).