Rzeźby twórców związanych z warszawską ASP na ekspozycji „Figura – Przestrzeń – Proces”

Od figury po eksperymenty. Nowa wystawa rzeźb z kolekcji Muzeum ASP w Warszawie.

Wystawa „Figura – Przestrzeń – Proces”, którą można oglądać w Pałacu Czapskich w Warszawie, to prezentacja rzeźb z kolekcji Muzeum Akademii Sztuk Pięknych. Zebrane prace pokazują zmiany, jakie dokonały się w rzeźbie twórców związanych z warszawską Akademią od okresu przedwojennego po dzień dzisiejszy.

Narracja wystawy

Ekspozycja prezentowana w warszawskim Pałacu Czapskich zbudowana jest wokół nieustannie aktualnego pytania o definicję rzeźby i jej granice. Dr Jolanta Gola, dyrektor Muzeum ASP przyznaje, iż to rzeźby podyktowały sposób prowadzenia narracji wystawy.

— Wystawa jest poświęcona kolekcji rzeźby, tym razem z naszego muzeum. I przyznać się musimy, iż najpierw wybraliśmy jakby to, co z tej kolekcji chcieliśmy przedstawić. I dopiero jak żeśmy te wszystkie rzeźby ustawiły w scenariuszu, to ten scenariusz nam podyktował taką pewną drogę tej rzeźby. Od figury, po eksperymenty, prace badające przestrzeń w rzeźbie, morfologię przestrzeni, po prace, które od tego wszystkiego odchodzą, odchodzą od figury — podkreśla.

Bieguny ekspozycji

Wystawę otwiera kontrastujące zestawienie dzieł, które ilustruje dwa bieguny tej ekspozycji.

— Najstarsze rzeźby, które pokazujemy to są z lat 20. i 30. zeszłego wieku, czyli przed II wojną światową, po najnowsze, na przykład dyplom sprzed dwóch lat artysty-rzeźbiarza. I właśnie te dwie najstarsze i najnowsze znajdują się w przedsionku. To jest figura zapaśnika przedwojenna. Przeciwstawiony jest pracy Filipa Musiała, pracy nowoczesnej, lapidarnej — wskazuje.

W dalszej części wystawa prezentuje portrety autorstwa dydaktyków i uczniów warszawskiej Akademii m. in. Tadeusza Breyera, Adama Myjaka, Mariana Wnuka. Są to zarówno klasyczne popiersia, jak i wizerunki podlegające deformacji lub syntezie. Kolejna grupa prac dotyka zagadnień związanych z abstrakcyjną, wewnętrzną budową dzieła oraz problematyką budowania przestrzeni. Ostatnia część wystawy prezentuje neoawangardowe myślenie o rzeźbie jako procesie trwającym w czasie. Ekspozycja czynna będzie do 31 maja 2026 roku.

Czytaj też: Wystawa kostiumów teatralnych z okazji 50-lecia Teatru Dramatycznego w Płocku