Schron dowodzenia w Wilkocinie, zlokalizowany w województwie dolnośląskim, to jeden z najbardziej tajemniczych i imponujących obiektów militarno-strategicznych z czasów zimnej wojny. Kompleks ten był częścią infrastruktury wojskowej Armii Radzieckiej i prawdopodobnie pełnił funkcję Schronu Dowodzenia Północnej Grupy Wojsk oraz Zapasowego Stanowiska Dowodzenia Zachodniego Teatru Działań Wojennych Armii Radzieckiej. Stanowił on strategiczne zaplecze dla operacji wojskowych na terenie Europy Środkowej, w tym najważniejszy element sieci bunkrów o przeznaczeniu dowódczym i obronnym. Kompleks w Wilkocinie składa się z dwóch potężnych dwupoziomowych bunkrów, które zostały zaprojektowane z myślą o przetrwaniu w ekstremalnych warunkach, takich jak atak atomowy, chemiczny czy biologiczny. Obiekty te były wyposażone w systemy filtracji powietrza, zabezpieczenia elektromagnetyczne oraz systemy łączności, co umożliwiało funkcjonowanie dowództwa w odcięciu od świata zewnętrznego przez długi czas.
[foto:7134284]
Choć dokładna powierzchnia kompleksu nie jest jednoznacznie podawana w dostępnych źródłach, szacuje się, iż każdy z bunkrów zajmuje powierzchnię kilkuset metrów kwadratowych. Całość infrastruktury, w tym tereny przyległe i dodatkowe budynki naziemne, obejmowała prawdopodobnie kilkadziesiąt hektarów. Bunkry zostały wkomponowane w gęsty las, co miało na celu maksymalne ukrycie ich przed obserwacją z powietrza. W ich sąsiedztwie powstały także mniejsze budynki administracyjne, które także były znakomicie zamaskowane. Do bazy wiodła, zbudowana z beton
