Kruchy Pokój
Kochamy pokój, jak tlen, jak słońce,
Troszczymy się o niego w cnej powinności.
ale świat ziemski, w pędzie i gorączce,
Odrzuca dar ten, w obłędnej bezcelności.
U Boga jest harmonia prawdziwa,
Z pokojem absolutnym, wolnym od zmazy.
ale władza ludzka, ambicja chciwa,
Wolą dążenia kreśli krwawe obrazy.
Przynoszą niepokój, szept wojny w ciemności,
Zamiast ciszy gwiazd, łoskot armatni.
A my, kochając pokój, w swej żarliwości,
Szukamy światła, wyjścia z tej matni.
Może nadejdzie czas i opamiętanie
Bóg da zwycięstwo buławą mocy
I wtedy, w zgodzie, jak bratni hufiec stanie,
Tworząc świat nowy, w boskiej pomocy.
